“Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat”

Dinsdag 30 oktober 2012, de dag dat mijn leven bijna stopte en veranderde! 
Sinds 2013 deel ik op 30 oktober mijn verhaal. Ik vul het verhaal ieder jaar aan met dingen die zijn verbeterd of waar ik nog steeds meer tegen aanloop.  
 
Maandag 30 oktober 2023 is het 11 jaar geleden dat ik werd getroffen door een hersenbloeding in het Cambuurstadion. Ik voelde mij al weken niet fit, maar dat mocht de pret niet drukken. Altijd gedacht van deze mammoet gaat nooit gestrekt. 
Tot op de avond van dinsdag 30 oktober 2012. Voor de bekerwedstrijd Cambuur – Telstar ging het mis. Voelde een koud gevoel op mijn achterhoofd met uitstraling naar de nek, waarna de schouder ook koud werden. Had direct door dat het niet goed was, maar wilde niet dat iemand zag dat ik onderuit zou gaan. De toiletten onder de noordtribune opgezocht. 

Gelukkig dat Roy langsliep, die haalde de EHBO erbij. Waarna ik met de ambulance naar het MCL werd gebracht. Onderzoeken leverden niks op, dus ik mocht weer naar huis. 
 
’s Nachts niet durven slapen. Ik zag dingen dubbel. Rechterkant van mijn gezicht voelde ik niet meer. Mijn ouders hebben woensdagmorgen de huisarts gebeld. 
De huisarts stuurde mij direct terug naar het MCL. Onderweg naar het MCL voelde ik dat het steeds slechter ging. Tintelingen in de rechterarm. Uitval van spraak en motoriek. Ik zag alles wazig en dubbel. Maar vooral de erge hoofdpijn vergeet ik nooit meer. In het MCL werd er een CT-scan gemaakt. Een paar minuten later kwam de uitslag. Meneer Tilma u gaat met spoed naar het UMCG. U heeft gisterenavond een lichte hersenbloeding gehad en vanmorgen een zwaardere hersenbloeding en de kans op nog een hersenbloeding is groot. 
 

Onderweg naar Groningen flitste een paar keer de gedachte dat dit het was en dat de verpleegster in de ambulance de laatste persoon zou zijn die ik zag. Maar gelukkig liep dat anders. Aangekomen in het UMCG onderging ik meerdere onderzoeken. 
 
De zaterdag kreeg ik de derde hersenbloeding. De medici hadden de hoop bijna opgegeven, maar ik heb geknokt en kwam weer bij. Vanaf dat moment had ik nog maar 1 doel. Positief blijven en knokken. 

Na 3 weken mocht ik het UMCG verlaten. Door een half jaar revalidatie en psychologische onderzoeken werd duidelijk dat het geheugen en concentratie en denken veel minder waren geworden. Ook het slapen ging minder. Na drie twee, drie uren slaap, weer klaarwakker. Na een tijdje viel ik wel weer in slaap, maar twee uren later weer wakker. Medicijnen gekregen, waardoor ik wel wakker werd na een paar uren, maar daarna ook weer vlot in slaap viel. Wanneer ik vermoeid ben door te veel prikkels om mij heen, dan haal ik dingen door elkaar, ga stotteren, voel dan dat de linkerhelft van het hoofd tintelt en gevoelloos is. 
Ook merk ik het dan het verkeer. Links wordt rechts en rechts wordt links. Steek mijn linkerarm uit en sla rechtsaf of andersom. Na een paar uren rust is het dan ook weer goed. 

In februari 2013 ben ik begonnen met opbouwen van de uren op het werk. Begonnen met een uur per dag. De functie Special Care, die ik binnen Ziggo had, kon ik niet meer doen. Er werd samen met mij gekeken, welke functie of afdeling ik het beste zou kunnen gaan werken. 

In 2014 de keuring gehad en werd voor 60% goedgekeurd. De werkweek werd van 40 uren voor oktober 2012, 24 uur verdeeld over 4 dagen. In 2022 in overleg de uren verdeeld over 5 dagen. Tijdens de Covid periode moesten we thuiswerken. In eerste instantie was ik best wel onzeker of dat voor mij wel goed zou werken.
De eerste 2 weken was het zoeken en het leefpatroon/ ritme waar ik 8 jaar in zat was onderbroken. Ik moet vaste patronen hebben, dan gaat het allemaal prima. Niet te veel veranderen, was het motto, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Om 6:30 uur opstaan, douchen, hond uitlaten, ontbijt, bakje koffie.
Om 8 uur klaar met alles. Normaal pakte ik dan de fiets en ging op weg naar het kantoor. Om 9 uur begon de werkdag. Nu had ik ineens een uur waar ik niks te doen had. Ik koos ervoor om onder het genot van een bakje koffie, de krant te lezen. Tegen de tijd dat ik de krant uit had was het 8:30 uur. Dat is ook het tijdstip dat ik op kantoor aan kom. De dagen daarna ging eigenlijk prima zo. Miste wel mijn fietstocht naar het werk. In juli 2020 overleed de hond. De eerste weken normale tijd opstaan en na het ontbijt een stuk wandelen. Dit veranderde in de herfst. Het opstaan ging naar 7:00 uur en het wandelen deed ik na werktijd. 

Nu werk ik 2 dagen per week op kantoor en 3 dagen thuis. Thuis heb ik bijna geen last van overprikkeling en ook de prikkels van de fietsrit naar het kantoor heb ik niet. Daarentegen vind ik het de 2 dagen op kantoor ook fijn. Je hebt het sociale aspect, praten met je collega’s over allerlei zaken. Overleg over dingen waar je tegen aanloopt. Het dag op kantoor geeft je voldoening. Dit is voor de ideale balans. Merk ik dat ik ’s morgens last heb van verwarring in het hoofd, dan werk ik die dag thuis en ga ik een andere dag naar kantoor.  

Zo zie je maar dat ook na 9 of 10 jaar je nog steeds dingen kan veranderen, al duurt het langer.  
Ik werk nu 9 jaar op de afdeling E-Services/ OEC bij Vodafone/Ziggo en met heel veel plezier en volgend jaar 25 jaar bij de zaak.  
 
Waar ik soms lees dat mensen die een hersenbloeding hebben gehad, een probleem hebben met hun werkgever of UWV, heb ik dit nooit ervaren. Ik heb een goede re-integratie gehad. Mijn werkgever heeft mij al die tijd gesteund en geholpen. 
 
Heb in 2013 in de fotografie een hobby gevonden, waar ik rust in vind. 
In september 2016 begonnen met het kopen en fotograferen van modelbouwfiguurtjes. Geweldig om te doen, vooral omdat ik de stad kan laten zien vanuit een ander oogpunt. 
Nog steeds haal ik mijn voldoening uit het fotograferen van de poppetjes in verschillende situaties. 
 
Waar de neuropsycholoog aangaf dat het ruimtelijk inzicht en creativiteit niet zouden terugkomen. Als antwoord gaf ik haar dat creativiteit nooit mijn sterkste punt is geweest en ruimtelijk inzicht dat was niet zo belangrijk. 
Ze moest mij nu eens bezig zien met fotograferen van de modelbouwfiguurtjes. 

Op 23 augustus 2019 mijn eigen kunstproject “Miniature People Leeuwarden Project” #MPL058 begonnen. Laat de poppetjes staan. Inmiddels staan 68 taferelen op 56 locaties in het centrum van Leeuwarden. 
 
Het kunstproject “Miniature People Leeuwarden Project” is ook te vinden op https://miniaturepeopleleeuwarden.nl/route/ 

 In september 2020 heb ik in samenwerking met Henk van A Guide to Leeuwarden een routekaart- plattegrond op papier laten maken en drukken. 
Sinds 4 september wordt de kaart verkocht bij verschillende verkooppunten in de stad. Dit is een groot succes. Inmiddels is de drieëndertigste druk uitgebracht (meer dan 30000 kaarten) 
Een samenwerking met BOSK, 100 dagen meer dan 1000 wandelde bomen. Nieuwe taferelen gemaakt die betrekking hadden op hun doelstellingen. Een filmdocu over mij gemaakt door Melissa Boelhouwer. Nog altijd heel erg blij mee. Dit jaar de Pommeranten Pries 2022 gewonnen.  
Miniatuurman Michel Tilma wint Pommeranten Pries 2022: ‘Hij heeft laten zien hoe je de stad op een totaal andere manier kunt beleven’  
 
Wanneer ik door de stad heenloop, de verhalen lees op mijn Sociale Mediakanalen, reacties op mijn geplaatste blogs met foto’s, dan geeft het een enorme boost om door te blijven gaan. 
 
Tijdens gesprekken die ik met mensen heb, die de route wandelen. Wordt wel eens gezegd; Het is wel ernstig wat je overkomen is, maar positief hoe je ermee omgaat. Ik zeg dan, persoonlijk is het misschien wel het beste dat mij overkomen is. Wanneer ik niet was getroffen door de hersenbloedingen, had ik nu niet met u gesproken. Was het Miniature People Leeuwarden project er niet geweest. 😊 
 
Sinds juni 2017 mijn eetpatroon gewijzigd en ben drie keer per week aan het trainen bij Fit For Free. Ik had gehoopt, dat door het sporten de vermoeidheid iets doen zou afnemen, maar merk dat ik de uren na het sporten, net als na het werk of fotograferen, mijn volle rust moet pakken. Na een aantal uren, kan ik dan rustig weer iets gaan doen. Doe ik dat niet, dan heb ik daar dagen last van. 
 
Ik merk dat ik het afgelopen jaar sneller moe ben tijdens of na de activiteiten. Soms verlaat ik het voetbalstadion eerder, omdat ik voel dat ik moe word. Bezoek de wedstrijden van Cambuur, maar een voetbalstadion bezoeken durfde ik niet in de laatste dagen van oktober en begin november. Dan sloeg de angst toe en breekt het zweet mij uit. 

Vrijdag 1 november 2019 speelde mijn club SC Cambuur de tegen NEC en ik was erbij. 
De bekerwedstrijden in de week van 30 oktober en wedstrijden, die om 21:00 uur beginnen in de herfst- en wintermaanden sla ik over. Ik heb het geprobeerd, maar het kost veel energie door de prikkels, dat ik de uren na de wedstrijd de slaap niet vatten kan en de dagen die volgen nergens zin in heb. 
 
Mede door de steun die ik van iedereen kreeg en nog krijg, ben ik gekomen waar ik nu ben. Ik geniet van ieder moment van de dag. door te lachen, maar ook op zijn tijd een heerlijk potje nukkig te zijn. 
Daarna weer te lachen. Ik ben een zeer tevreden mens. 
  
Ik heb een prachtig leven en een fantastisch hobby (werk) 

https://micheltilmafotografie.nl/ 

https://miniaturepeopleleeuwarden.nl/ 
 
https://www.facebook.com/M.TilmaPhotography/ 
 
https://www.instagram.com/miniature_people_leeuwarden/