Vanavond is het dan zover. Het afscheid van het Cambuurstadion.
In de jaren 70 aan de hand van mijn opa het stadion in. Mijn opa Tilma zat in het bestuur van de Vriendenclub Cambuur. De eerste tribune waar ik zat samen met mijn opa was de hoofdtribune. Een kleine tribune op de plek waar de nu de westribune staat.
Ik herinner mij nog altijd de man die in de buurt van mijn opa zat. De man was zeer fanatiek. Na een gemiste kans of een overtreding op een Cambuurspeler vloekte en tierde hij alles bij elkaar. Als klein jongetje schrik je daarvan. Toen niet wetende dat ik jaren later net zo fanatiek zou zijn.
Het was iedere keer weer een feest om met opa naar het stadion te gaan. We waren altijd een paar uren van tevoren aanwezig, want mijn opa verkocht programmaboekjes.
Toen ik ouder werd, liep ik overal langs. Zo herinner ik mij de muur waar ze aan de voorkant koffie, thee, broodjes en snoepwaren verkochten. Aan de andere kant kon je plassen. Hygiëne was toen nog niet een dingetje 😊
Op mijn 11 de stond ik op de onoverdekte noord staantribune. Toen op 11-09-1982 FC den Haag langskwam. Nooit had ik zoiets gezien. De stoeltjes op de oosttribune vlogen door de lucht. Mensen waren met elkaar aan het vechten. Oude en jonge Cambuursupporters wilden naar de Oosttribune, Wat een chaos. Ik vond het wel ontzettend spannend.
De weken daarna gingen we in de rust langs de hoofdtribune naar de zuid tribune waar de MI –Side stond. Er stond een hek tussen, maar je kon door de spijlen heen als kind en dan rennen naar het middenvak op zuid.
We keken onze ogen uit. Een paar wedstrijden later proberen ertussen te staan. Zo makkelijk ging dat niet. Je moest voor jezelf opkomen om ertussen te komen. De nodige klappen ontvangen, maar genoeg uitgedeeld om ertussen te mogen staan.
Na de afloop van een wedstrijd keek ik uit om naar Cambuur te gaan en bij de MI-Side te staan. Je club naar de overwinning schreeuwen. Boos worden wanneer er werd verloren. Net zo te keer gaan, als de man naast mijn opa op de hoofdtribune. Was de wedstrijd op een woensdag, dan wist je bij voorbaat al, dat je de volgende dag niet kon praten op school.
Kassa rollen, toiletrollen, zakken met confetti, eieren, ballonnen met water, bakmeel, vuurwerk, soms een bommetje van alles vloog in die tijd het veld op. Werd de wedstrijd gestaakt. Het antwoord is; Nee.
Zat er een gat in het veld, dan kwam de terreinknecht met een emmer zand en een schep en maakte het gat dicht.
Een geweldige tijd op de Zuid tribune. De kameraadschap, na een doelpunt met z’n allen de tribune afrollen. De verbondenheid door het geel blauw.
Memorabele wedstrijden gezien. De 4-3 tegen Wageningen, de 6-5 tegen DS’79, gehuild na de 0-2 tegen DS’79 in 1987. De droom van promotie naar de Eredivisie die uit één spatte. In 2009 nog een keer een promotie die na strafschoppen, gewonnen door Roda JC.
In 1992, 2013 en 2021 de kampioenschappen en promotie naar de Eredivisie en in 1998 promotie via de nacompetitie. De vele derby’s, waar de mooiste toch die in 2014 was. Wat een ontlading. Zo zijn er nog vele wedstrijden om te noemen, maar dan ben ik de komend dagen nog aan het typen.
De onoverdekte noordtribune werd gesloopt en er werd een overdekte zit tribune gebouwd. We besloten om te verhuizen en op de noordtribune te gaan staan. Zitten doen we thuis wanneer we voetbal kijken op tv. Staan doe je in het stadion.
Waar zuid knus was, was de noordtribune groot en was het eerst wel even wennen. We stonden op vak 13, later zijn we verhuisd naar vak 14. Inmiddels sta ik in vak 15 is voor mij beter voor de prikkels. Het meest emotionele moment was voor mij 30 oktober 2012. De bekerwedstrijd tegen Telstar. Bijna was het mijn laatste wedstrijd geweest. Gelukkig werd ik gevonden in de toiletruimte onder de noord tribune.
Gelukkig heb ik de afgelopen 12 jaar nog vele wedstrijden mee mogen maken.
De kameraadschap bleek toen ik in het UMCG de foto kreeg van de boys onder het spandoek met Michel Sterkte.
Vanavond zal ik zeker een paar keer om mij heen kijken en denken we gaan het missen ook al komt er een prachtig stadion voor terug.
Het grote gemis komt denk ik bij mij, wanneer ik langs het stadion loop, naar de sportschool die op het Cambuurplein zit en men bezig is om het stadion af te breken.
We maken er vanavond een mooie avond van.
Cambuur supporter ben je niet voor even, maar voor je hele leven.
